Təraş müasir kişilərin gündəlik həyatının ayrılmaz hissəsidir, amma bilirdinizmi ki, qədim çinlilərin də öz təraş üsulları var idi. Qədim dövrlərdə təraş yalnız gözəllik üçün deyil, həm də gigiyena və dini inanclarla bağlı idi. Qədim Çinlilərin necə təraş etdiyinə nəzər salaq.

Qədim Çində təraşın tarixi minlərlə il əvvələ gedib çıxır. Qədim dövrlərdə təraş vacib bir gigiyena vərdişi idi və insanlar üzü təmiz saxlamağın xəstəliklərin və infeksiyaların qarşısını ala biləcəyinə inanırdılar. Bundan əlavə, qırxmaq dini ayinlərlə də bağlı idi və bəzi dini inanclar dindarlardan təqva göstərmək üçün saqqallarını qırxmağı tələb edirdi. Buna görə də, təraş qədim Çin cəmiyyətində mühüm əhəmiyyət kəsb edirdi.

Qədim Çinlilərin təraş üsulları müasir dövrdən fərqli idi. Qədim dövrlərdə insanlar təraş üçün müxtəlif alətlərdən istifadə edirdilər ki, bunlardan ən çox yayılmışı tunc və ya dəmirdən hazırlanmış ülgüc idi. Bu ülgüclər adətən tək və ya ikitərəfli olurdu və insanlar onlardan saqqal və saçlarını kəsmək üçün istifadə edə bilirdilər. Bundan əlavə, bəzi insanlar bıçağın kəskinliyini təmin etmək üçün ülgücünü itiləmək üçün aşındırıcı daşlardan və ya zımparadan istifadə edərdilər.

Qədim Çində təraş prosesi də müasir dövrdən fərqli idi. Qədim dövrlərdə təraş adətən peşəkar bərbərlər və ya ülgüclər tərəfindən aparılırdı. Bu mütəxəssislər adətən təraş üçün ülgücdən istifadə etməzdən əvvəl üz dərisini və saqqalı yumşaltmaq üçün isti dəsmallardan istifadə edirlər. Bəzi varlı ailələrdə insanlar təraş üçün bir az ətir əlavə etmək üçün ətir və ya ədviyyatdan da istifadə edirlər.

Qədim çinlilərin təraşa verdiyi önəmi bəzi ədəbi əsərlərdə də görmək olar. Qədim şeir və romanlarda təraş təsvirlərinə tez-tez rast gəlinir və insanlar təraşı zəriflik və ritualın təzahürü kimi qəbul edirlər. Qədim ədəbiyyat adamları və alimlər də təraş edərkən çay içər, şeirlər deyər və təraş etməyi mədəni nailiyyətlərin təzahürü hesab edirdilər.